സ്നേഹത്തിന്‍റെ പരിമളം!

നമ്മുടെ അഭിപ്രായം എന്നത് ഒരു പരിധി വരെ മറ്റുള്ളവരുടെ അഭിപ്രായം ആകുന്നിടത്തുകൂടിയാണ് ഇന്ന് ലോകം ഒഴുകുന്നത്‌ .ഒരാളെപ്പറ്റി നമുക്കറിയുന്ന അറിവില്‍ക്കൂടിയല്ല പലപ്പോഴും അളക്കപ്പെടുന്നത് .മറ്റൊരാള്‍ കൊള്ളില്ല എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ അതുശരിയായിരിക്കും കൊള്ളില്ല എന്ന് നമ്മള്‍ തീരുമാനിക്കും .അയാള്‍ ഒരു പിശക് കേസാണ് എന്ന് സ്ത്രീകളോട് ആരെങ്കിലും പറഞ്ഞാല്‍ ഓളിയിട്ട് അവരോന്നാകെ ഓടിപ്പോകും ,എന്നാല്‍ അയാള്‍ ഇന്നലെവരെ നമ്മോടു മര്യാദയോട് കൂടി പെരുമാറിയ ഒരാള്‍ ,സ്നേഹത്തോടെ ആദരവോടെ പെരുമാറിയ ഒരാള്‍ ആണല്ലോ എന്നുപോലും ചിന്തിക്കാതെ അയാള്‍ക്ക് സ്ത്രീലംബടന്‍ എന്ന സ്ഥാനപ്പേര് നല്‍കി നാലാളോട് പറയും "ഹോ ഞാന്‍ അയാളെ കണ്ടിട്ടേയില്ല ,എനിക്കയാളുടെ പേര് കേള്‍ക്കുമ്പോഴേ അറപ്പാ ..വൃത്തികെട്ടവന്‍ " അതോടെ അയാളുടെ പരിവേഷം മാറുകയാണ് .അതുപോലെ എല്ലാകാര്യവും നമ്മള്‍ മാറ്റി മറിക്കും .ഒരു ഗുരുത്വവും ഇല്ലാത്തവര്‍ ബഹുമാന്യര്‍ ആകും .മക്കളായി സ്നേഹിച്ചവരേ അപരിചിതരെപ്പോലെ ആട്ടി നിര്‍ത്തും ,തുക്കടാ എഴുത്തുകാര്‍ മഹാ കവികള്‍ ആകും ,രാഷ്ട്രീയക്കാര്‍ മന്ത്രിമാര്‍ ആകും ,മാനം നോക്കി നടന്നവര്‍ ശാസ്ത്രഞ്ജര്‍ ആകും .ചെറു കിളികള്‍ മഹാ ഗരുഡന്‍മാര്‍ ആകും ലോകം കേഴ്മേല്‍ മറിയും അതിന്നിടയിലൂടെ മഹാമേരുക്കളായ ചിലര്‍ തല ഉയര്‍ത്തിത്തന്നെ നടക്കും .മഹാസാത്വികാരായ ചിലര്‍ പാദം മണ്ണില്‍ ചവുട്ടി ആരെയും നോവിക്കാതെ നമുക്കിടയിലൂടെ നടന്നു തന്നെ പോകും .അതിന്നര്‍ത്ഥം അവര്‍ അവരിലൂടെ ജീവിക്കുന്നു എന്നത് തന്നെയാണ് !എല്ലാ ബന്ധങ്ങളും നിലനില്‍ക്കുന്നത് വിശ്വാസങ്ങളില്‍ ഊന്നിയാകുമ്പോള്‍ നമ്മുടെ വിശ്വാസം നമ്മുടെ തൊലിപ്പുറമേ അന്യര്‍ വാരിപ്പൂശുന്ന സുഗന്ധം ആകാതിരിക്കട്ടെ ,അത് ഉള്ളിന്റെ ഉള്ളില്‍ നമ്മോടു മറ്റുള്ളവര്‍ തന്ന സ്നേഹവും ബഹുമാനവും പരിഗണനയും തൊട്ടറിഞ്ഞതാകട്ടെ !അപ്പോള്‍ നമ്മുടെ ലോകം കീഴ്മേല്‍ മറിയുന്നതും നമുക്ക് ചുറ്റും നന്മയുടെ പൂക്കള്‍ വിരിയുന്നതും കാണാം .നാമതില്‍ വെറുതെ ഇരുന്നാല്‍ മതി പൂക്കള്‍ നമ്മളെ സ്നേഹത്തിന്‍റെ പരിമളത്താല്‍ മൂടും !

നിന്ദിക്കുന്നവരെ നമ്മൾ വന്ദിക്കണമൊ ?പ്രൌഡിയുടെ പേരിൽ ..സാമൂഹിക രാഷ്ട്രീയ സമ്പദ് പദവികളുടെ പേരിൽ ,വയസ്സിന്റെ കാര്യത്തിലും  വെള്ളിവെളി ച്ചത്തിലും ഉയർന്ന ഒരാളെ അയാൾക്ക്‌ അൽപ്പം പോലും വകതിരിവോടെ പെരുമാറാൻ / സഹജീവിയോടു കരുണയോടെ പെരുമാറാൻ അറിയില്ലെങ്കിൽ അയാളെ ആദരിക്കണോ ? അയാളെങ്ങനെ ആദരണീയനായ മഹാനാകും ! അങ്ങനെ എത്ര ആദരണീയരാണ് അരങ്ങുകളും ഭൂമിയും വാഴുന്നത് !

നന്മ മരം അഥവാ കൂട് !

കൂട് പ്രകൃതിയുടെ പരിച്ഛേദമാകുന്നത് എങ്ങനെയെന്ന് രണ്ടു ദിനങ്ങളിലൂടെ അനുഭവിപ്പിച്ചു തന്നു നന്മ മരം അഥവാ കൂട് മാഗസിന്റെ ചിമ്മിനിയിലെ സൗഹൃദക്കൂട്ടായ്മ .വെറുമൊരു കൂട്ടായ്മ ആയിരുന്നില്ല അത് .പ്രകൃതിയിലേയ്ക്കുള്ള വഴിയിലെ നനവുകൾ ഇനിയും വറ്റിയിട്ടില്ല എന്നതിന് തെളിവായിരുന്നു .ഓരോ ക്ലാസ്സുകളും നമ്മെ സ്നേഹപൂര്വ്വം ഓർമ്മപ്പെടുത്തിയത്‌ നമ്മുടെ ധർമ്മങ്ങൾ മാത്രമായിരുന്നു .നാം തന്നെയാണ് പ്രകൃതി എന്നുള്ള തിരിച്ചറിവിലേയ്ക്കു മടങ്ങാൻ നമ്മെത്തന്നെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന കൂട്ടായ്മ .

അഭിമാനത്തോടെ പറയട്ടെ ചിമ്മിനി വന്യജീവി സങ്കേതത്തിലെ രണ്ടുനാൾ തികച്ചും അർത്ഥവത്തായിരുന്നു .ക്ലാസ്സുകൾ തന്ന ഗുരുനാഥന്‍മാര്‍ക്കും,കേരത്തിലെ പ്രമുഖരായ പരിസ്ഥിതി പ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്കും,  വനം കാണുവാൻ അവസരം ഒരുക്കിത്തന്ന വകുപ്പ് ഉദ്യോഗസ്ഥര്‍ക്കുംപങ്കെടുത്ത ഓരോരുത്തർക്കും ,ശുദ്ധ സംഗീതത്തിന്‍റെ മാന്ത്രിക വിരലാല്‍ സംഗീതം മീട്ടിയ പോളി വര്‍ഗ്ഗീസിനും മാത്രം നന്ദി പറഞ്ഞാൽ മതിയാകില്ല .കൂടിന്റെ ഓരോ ജീവനാഡികൾക്കും അതിന്റെയൊക്കെ ആത്മാവായ വിസ്ഫോടനാത്മകമായ നിശബ്ദത ഓരോരുത്തരിലെയ്ക്കും അതിന്റെ മുഴുവൻ അന്തസത്തയോടെയും അന്തസ്സോടെയും മനസ്സിലാക്കിത്തന്ന മുരളിയേട്ടനും കൂടിയുള്ളതാണ് .ഓരോ പരിസ്ഥിതി പ്രവർത്തകരും നമുക്ക് നല്കുന്നത് വെറും വാക്കുകളല്ല നമ്മുടെ നിലനില്പ്പിന്റെ അർത്ഥമാണല്ലോ എന്ന് പങ്കെടുത്ത ഓരോ വ്യക്തിയും ചിന്തിച്ചു പോകും .ആ ചിന്തയാണ് നാളെ നമ്മെ പൊതിഞ്ഞു പിടിക്കുന്ന പ്രകൃതിയ്ക്ക് നാം തിരിച്ചു നൽകേണ്ടുന്ന നന്മയും വളവും എന്ന് ഞാൻ തിരിച്ചറിയുന്നു .

കാടിലെയ്ക്ക് പ്രകൃതിയിലേയ്ക്കു ഏറ്റവും നിർമ്മലമായ മനസ്സോടെ ശരീരത്തോടെ നിശബ്ദരായി പ്രകൃതിയുടെ ശബ്ദം ശ്രവിച്ച് സ്നേഹിച്ച് കടന്നു ചെല്ലണമെന്ന് പ്രകൃതിയുടെ ഉള്ളറിഞ്ഞ എൻ എ നസീർ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഒരുവേള എന്നിൽ ഉണർന്നത് മാറ്റത്തിന്റെ കൊടുങ്കാറ്റായിരുന്നു .പുലർകാലേ കുളിച്ച് കുറിയിട്ട് ക്ഷേത്രത്തിലെയ്ക്കല്ല പ്രകൃതിയിലെയ്ക്കാണ് കടന്നു ചെല്ലേണ്ടത് എന്നുള്ള തിരിച്ചറിവാണ് ആ വിസ്ഫോടനത്തിന് പാത്രമായപ്പോൾ എനിക്ക് കിട്ടിയ പാഠം .ക്ഷേത്രത്തിലെ പൊരുൾ പ്രകൃതിയുടെ ഏറ്റവും ഉറവിലാണ് കുടികൊള്ളുന്നതെന്ന ആപ്തവാക്യമായ വസുധൈവ കുടുംബകം സാർത്ഥ കമാകുന്നതു അങ്ങനെ തന്നെയാണ് .പ്രകൃതിസ്നേഹികള്‍ക്ക് പ്രകൃതിയെ ആസ്വദിക്കാൻ മാത്രമല്ല പരിപാലിക്കാൻ കൂടിയാകണം എന്നത് സ്വ ശരീരത്തിലൂടെ മാത്രം നടത്തേണ്ടുന്ന ഒരു പ്രക്രിയ ആകുമ്പോൾ, നാം നമ്മുടെ മനസ്സും ശരീരവും അർപ്പിക്കേണ്ടത്‌ പ്രകൃതിയെ സ്നേഹിച്ചു പരിപാലിപ്പിച്ച് പരിപോഷിപ്പിച്ചു തന്നെയാകണം .

എത്ര സുന്ദരമാണ് പ്രകൃതിയുടെ സംഗീതം !കാട്ടിലൂടെ കാറ്റിലൊഴുകിവരുന്ന ചൂളക്കാക്കളുടെ ചൂളം വിളികൾ ,അരുവിയോഴുകുന്നത്‌ ..ഇലച്ചാർത്തുകളുടെ മർമ്മരങ്ങൾ,മരത്തോടും പാറയോടും തണുപ്പിനോടും ഒട്ടിനില്ക്കുന്ന ഇഴജന്തുക്കൾ ,വർണ്ണ ശലഭങ്ങൾ ,കാട്ടുപഴങ്ങൾ ,ഇലയനക്കത്തിൽ തുള്ളിക്കുതിച്ചോടുന്ന മാനും മുയലും മറ്റനേകം ജന്തുജാലങ്ങളും ,പായലുകൾ ,മരുന്ന് ചെടികൾ ,ഹരിത നിരകൾ ,കുന്നുകൾ ,പാറകൾ എന്നിങ്ങനെ കണ്ടാലും അറിഞ്ഞാലും ,ശ്വസിച്ചാലും തീരാത്ത എത്രയെത്ര കാഴ്ച്ചകൾ ,അനുഭവങ്ങൾ ..!കാടിനെയറിഞ്ഞാൽ ഒരുപക്ഷെ നാടിനെ സ്നേഹിക്കാനാകാത്തവിധം മാസ്മരിക സൗന്ദര്യമാണ് പ്രകൃതി ഒളിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് .പക്ഷെ നാം അവയെ സ്നേഹിച്ചാരാധിക്കണം .അതിസുന്ദരിയായ ഒരു സ്ത്രീയെ ആരാധിക്കും പോലെ ..അവളിലെ മായക്കാഴ്ച്ചകൾ മറനീക്കി തികച്ചും ലാവണ്യമായി മുഗ്ദ സൗന്ദര്യമായി അനുഭൂതിയായി നമ്മിൽ നിറയണമെങ്കിൽ !അതിൽ വീണ് എന്നെന്നേയ്ക്കുമായി ആത്മനിർവൃതി അടഞ്ഞ് സ്വാസ്ത്യം നേടുവാൻ . 

മഴയുരുകിത്തീർന്ന നാട്ടുവെയിലിൽ
കാട്ടുചെടി ഉയിർകൊള്ളും ഓണവെയിലിൽ
ഒരുപാട്ട് പാടാമോ ഓലേഞ്ഞാലി കൂടെ
ഇളവെയിലേൽക്കാമൊ  കൂട്ടുകാരീ ..

ഒന്നുകൂടി വായിച്ചു നോക്കുമ്പോൾ
ഇഷ്ടം നഷ്ടപ്പെട്ടൊരു കവിതയാണ് ഞാൻ !

പ്രായം പരാതിയില്ലാത്തൊരു ഓട്ടക്കാരനാണ്
അണച്ചുവെന്നോ മടുത്തുവെന്നോ
വെള്ളം വേണമെന്നോ പറയാതെ
ഒരേയൊരിക്കൽ മാത്രം ഓട്ടം നിർത്തുന്നവൻ !

ചില മറവികൾക്ക് മുൻപിൽ
മുട്ടുകുത്തിയിരുന്ന് പ്രാർഥിക്കുകയാണ്
ചിലയോർമ്മകൾ ..
വീണ്ടും ഓർക്കല്ലേ ഓർക്കല്ലേയെന്ന് ..