ഒരു കൃഷ്ണപ്പരുന്ത് പോൽ
മുകളിൽ നിന്നും താഴേയ്ക്ക്
വീണ്ടും താഴേയ്ക്ക്
നോക്കുകയാണ് മോഹം
താഴെയാണിര ജീവൻ ജീവിതം .

സന്ധ്യതൻ സീമന്ത രേഖ കഴുകി
കാറ്റിൽ പറത്തുന്നു വാനം
ദുഖാർത്തനായി മറയുന്ന സൂര്യൻ

നക്ഷത്രം തന്നെന്ന്നീ പറഞ്ഞപ്പോൾ
ഞാനല്ലെന്നൊരു നക്ഷത്രം
നിന്റെ മൂക്കൂത്തിയിൽ !

ജീവസറ്റ അരുവികൾ
പറയുന്നുണ്ടാവാം
എന്നെ സ്നേഹിക്കൂ
വറ്റാതൊഴുകട്ടെ  നിന്നിലേയ്ക്കെന്ന് 

എവിടെയാണ് ജന്മബന്ധങ്ങളുടെ സൂചിയിൽ കാലം ഓർമ്മകളുടെ നൂല് കോർത്ത്‌ ചിത്രങ്ങൾ തുന്നുന്നത് ? അറിയില്ല .ഇടവിട്ട്‌ പോകുന്ന ഓർമ്മച്ചിത്രങ്ങളിൽ തുന്നൽ വീഴ്ത്തുന്നതും കാലം തന്നെയാണ് .രണ്ടും തമ്മിൽ പച്ചിലയും ഉണക്കിലയും പോലെ വൈജാത്യവും !ഒരു മകരക്കാറ്റിൽ പാറിപ്പോകുന്ന കരിയിലകൾ പോലെ ഓർമ്മകളുടെ ചിതറിത്തെറിക്കൽ !സൗമ്യമായതെല്ലാം പാറിപ്പോകുന്നു ..ചിലപ്പോൾ  തിരിച്ചു വരുന്നു ,കൂടുതൽ കനം പിടിച്ചവ പോകാതെ മനസ്സകങ്ങളിൽ തൂങ്ങിക്കിടന്നു കരിപിടിക്കുന്നു നിറം മങ്ങുന്നു .

പ്രാർഥന.

കാമസൂത്രം കണ്ണുകളിൽ
ഒളിപ്പിച്ചു വച്ച മനുഷ്യാ
പ്രിയം തോന്നുന്ന ഓരോ
സ്ത്രീലിംഗങ്ങളിലും
നീ പുല്ലിംഗങ്ങൾ ചേർത്തുവയ്ക്കുന്നു .
കടന്നു പോകുന്ന ഓരോ
വസന്തത്തെയും നീ
ആശ്ലേഷിച്ചമർത്തുന്നു
ഒരു പൂപോലും സ്നിഗ്ധതയോടെ
അവശേഷിപ്പിക്കാതെ
നിന്റെ കണ്ണുകൾ കാർന്നു തിന്നുന്നു ..
ഈ വസന്തത്തിലെ ഓരോ പൂക്കളിലും
നീ പുഴുക്കുത്തേൽപ്പിച്ചുവല്ലോ !
നിന്റെ കണ്ണുകളിലാണ് കാമം.
അതുകൊണ്ട് പിഴുതെറിയുക,
നിന്റെ ഉടലിലെയ്ക്ക്
മഹാമാരിപോലെ പടരും മുൻപ്
ചുഴന്നെറിയുക.
ഇവിടെ വസന്തം പൂത്തുലയുമ്പോൾ
നിന്റെ കണ്ണുകളിലേയ്ക്ക്
ഒരുകുടന്ന സുഗന്ധവും പേറി
നന്മയുടെ വെളിച്ചമെത്തും വരെ
നീ അന്ധനായി തപ്പിത്തടഞ്ഞ്
ഓരോ തരുവിലും
പ്രാർഥനയോടെ ഉമ്മവയ്ക്കുക .

നീലപൊന്മാൻ

എന്റെ തൂവൽച്ചിറകുകളിൽ
ആഴാതൊരു മഴക്കാലം
പെയ്യുന്നു  .
കൊക്കുകളിൽ ആത്മാവുപ്പടർത്തി
ഞാനീ തൂവലൊതുക്കുന്നു .
പറന്നുപോകാനുള്ള  സംവത്സരങ്ങൾ,
ചിറകടികളിൽ താളം കൊട്ടുന്നു.
കുത്തിപ്പുളയ്ക്കുന്നൊരു മീൻ പോലെ
ഒരു ജീവനെക്കോരി ഞാൻ
വിശപ്പിന്റെ  ആന്തൽ കുറയ്ക്കുന്നു.
സ്വപ്നങ്ങളുടെ നിറം പടർത്തി
തൂവലുകൾ വിതുർത്തി
ഞാൻ നിന്നെ വിളിക്കുന്നു .
ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ
ഒരു നീലപ്പൊന്മാൻ പോലെ ജീവിതം .